باسمه تعالي -برعكس همه ي آنهايي كه از روز اول مدرسه تنها از گريه ها ي خود مي گويند.من مي خواهم ا ز خوشحالي روز اول مدرسه بگويم :يكي از روزهاي دهه ي اول آبان ماه سال 1343 شمسي بودودريك بعد از ظهرآفتابي مادرم(كه خدا رحمتش كناد )با زن همسايه در پشت بام مسجد روستا -كه در كنار خانه ي ما واقع شده بود .مشغول  جمع وجور كردن گندم هاي شيرزده بود كه معمولا براي غذاي زمستان آماده مي كردند ومن هم كه دوسه روزبودبه جهت تما م شدن قالين بيكار بودم تا قالين بعدي براي بافت آماده وسر كار روي دار قالين بافي كشيده شود ومن به كارخانه باز گردم درآن بعد ظهر آفتابي با يك بچه ي ديگر دركنار مادرم مشغول بازي گوشي ودوندگي بر اطراف گنبذ مسجد بوديم كه نا گهان صداي بوق يك ماشين جيپ روسي چادري توجه ما را به خود جلب كرد با عجله به سمت ماشين رفتيم كه سه نفر از آن پياده شدند وبعد از سلام وعليك با يك نفر از مردم روستابه سمت خانه هاي ده روانه شدند تا دوري بزنند و در كوچه هاي روستا قدم زنان از وضعيت ده باخبر شوندوآقاي بهنيا به راهنما  و سپاه دانش تازه از شهر رسيده روستا را معرفي كند .من به پشت بام مسجد بر گشتم وديدم يكي از مردان ده كه فرزندش در كلاس ششم ابتدايي درروستا ي مجاور درس مي خواندبراي مادرم تعريف مي كرد ومي گفت چند روزپيش به شهر رفته بودم در شهر مي گفتند : مي خواهند براي تما م روستاها معلم مجاني بفرستند تا بچه ها را با سواد كنند.اوادامه داد : آقاي بهنيا كارمند اداره ي ثبت اسنادبيرجند به همراه يك معلم (سپاه دانش ) ويك راهنمااز شهر آمده اند تا ده را به معلم نشان بدهند .خيلي خوب است كاش چند سال قبل اين معلم ها را مي فرستادند تا ما هم بچه هاي مان را به روستاي خراشاد براي درس خواندن نمي فرستاديم.من كه ازشنيدن حرفهاي حاجي غلامرضا ذوق زده شده بودم ودر پوست نمي گنجيدم چون از دست استاد قالي باف كه هرروز مرا كتك مي زد دلم خون بود وحالا مي توانستم به بهانه ي رفتن به مدرسه از كار قاليبافي سربازنم واز دست استاد راحت شوم ونفس تازه اي بكشم .دقايقي طول كشيد تا سپاه دانش وراهنماي تعليماتي وآقاي بهنيا در كوچه هاي روستا چرخي زدند وبه ميدان ده با ز گشتند و با يك مرد ازاهالي روستا كمي صحبت كردند وبعد سپاه دانش را به باغ آقاي بهنيا بردند وبه برزگر باغ سپردند تا شب از او پذيرايي كندوراهنما ي سپاه دانش وآقاي بهنيا-خداوند هردوراغريق رحمت خودگرداند- به شهربا همان ماشين باز گشتند.من هم شناسنامه ام را از مادرم گرفتم كه صبح براي رفتن به مدرسه آماده باشم وآن شب از شادي خوابم نمي برد .خلاصه.فرداصبح شد وما در كنارجوي آبي كه ازكنار ميدان روستا واز ميان خانه هاي ده مي گذشت آب بازي مي كرديم ومادرم داشت لباس مي شست ودوسه مرد هم در ميدان ده -كه سربارريز-نام داشت منتظر بودندكه سپاه دانش با لباسهاي مرتب واطوزده حدود ساعت:/07:30 بامدادبه ميدان ده آمد وبعد از سلام وعليك واحوال پرسي بادومردي كه آنجا آماده بودند.حرفهايي زد ومعلوم شد كه بايد از مردم روستا با صداي بلند دعوت كنند تا شناسنامه هاي فرزندان مدرسه اي خود را بياورند تا سپاه دانش اسم آنها را در دفترثبت كند وبه شهر برود وبراي آنها كتاب وقلم ودفتر وغيره تهيه كند وبه روستابر گردد .يك نفر با صداي بلند جارزد وفريادزد : اهاي مردم ده !شناسنامه هاي بچه هاي خود را بياوريد تا اسم آنها رابراي مدرسه بنويسند ويك نفر برداشت وگفت كو؟بچه اي كه به مدرسه برود. همه پشت كار قاليبافي هستندوكسي بچه نمي دهد كه به مدرسه برود ومرد ديگري كه حاجي محمد نام داشت وشوهر عمه ام بود، گفت:اين بچه واشاره به من كرد ومن هم كه خيلي ذوق مدرسه رفتن داشتم ودوازده سال وهفت ماه هم سن من بودپريدم توي خانه ي خود وشناسنامه ام را فورا آوردم  وبه دست شوهر عمه ام دادم تا او بدست سپاه دانش داد.سپاه دانش اولين اسمي را كه براي مدرسه نوشت ويادداشت نمود.اسم من بود وكم كم مردم شناسنامه ها را آوردند واسم حدود سيزده (13) نفر را براي رفتن به مدرسه آقامعلم روزهاي بعد يادداشت كرد وسپس.از مردم ده براي رفتن به شهر راهنمايي و كمك خواست  تاروانه ي شهر شود روستا از خودماشين نداشت واتوبوسي هم كه از روستاي شش كيلومترپايينتريعني نوفرست  به شهر ميرفت وغروب بر مي گشت رفته بود .باز هم همان حاجي غلامرضا رفت والاغ خودرا آماده كرد ويك نالين رنگين نرم هم بر پشت الاغ گذاشت تا سپاه دانش با آن حدود 14 كيلومتر راه را بپيمايد تا به لب جاده ي بيرجند -زاهدان برسد واز آنجا با ماشينهاي عبوري كه از زاهدان مي آيند به شهربيرجند برودمن هم به سفارش صاحب الاغ مامور شدم همراه آقا معلم تالب جاده بروم والاغ را در آخر كار به روستا بر گردانم وآقا معلم رفت ودرخانه ي موقتي ديشب آماده شد وما هم با حاجي غلامرضاالاغ را به كنار قبرستان ده وكنار ّباغ آقاي بهنيا آورديم تا وقتي آقا معلم برسد بتواند سوار آلاغ شود .وقتي معلم آمد كه راهي شهر شود پرسيد چگونه بايد سوار الاغ شوم وصاحب الاغ - الاغ را بكنار  بلندي برد وبا معذرت خواهي فراوان پريد بالاي آلاغ وگفت : اين جوري سوار شويد.بعدپايين آمد والاغ را ايستاده نگه داشت تا آقا معلم با زحمت سوارالاغ شد وراه افتاديم به سوي جاده.بعد از دوساعت به كنارجاده رسيديم ونيم ساعتي هم طول كشيد تا يك كاميون باري از سمت زاهدان آمد وبا خواهش والتماس آقامعلم روزهاي بعدمن- سوار كاميون شدوبه شهر رفت ومن هم با خوشحالي آلاغ را سوارشدم وبه ده باز گشتم ولحظه شماري مي كردم كه چه وقت سپاه دانش ازشهر به روستا بر گردد؟سه روز طول كشيد تا معلم از شهربه روستاي ما كوچ نهارجان يا همان كوچ خراشاد برگشت ومقداري نقشه و وسايل ديگر با خود از شهر آورده بودومن هم در تمام اين سه شبانه روز نمي خوابيدم ومنتظر بودم معلم بيايد ومن زودتربه مدرسه بروم.شبي كه سپاه دانش به روستا باز گشت .صبح روز بعد كه 15 آبان ماه سال 1343 بود ما بعد از خوردن صبحانه آماده ي رفتن به كلاس  سپاه دانش شديم وقبل ازرسيدن به باغ آقاي بهنيا كه معلم در آن جا مستقر بودوقرار بود در همان جابه مادرس بدهد،مي خوانديم:خورشيد خانم آفتاب كن  يك مشت برنج تو آب كن   ما بچه هاي كرديم  ازسرمايي بمرديم .سرانجام سپاه دانش ازخانه بيرون آمد وماراصدا زد كه به پشت بام برويم ودر آفتاب درمقابل اتاق اومرتب بنشينيم وما هم اين كار راكرديم.معلم به نزد ما آمد وسلام كرد واسم تمامي بچه ها رايك به يك پرسيد.من آخرين نفري بودم كه در كنار ديگران در سمت راست بچه ها قرار گرفته بودم .بعدگفت :بچه ها ! اسم من :محمد رضا شاهقلي است وشمامرا به اسم آقا معلم صدا كنيد.آنگاه چند نقشه آورد وروي ديوار نصب كرد كه روي يكي، چهار قوري بودوروي ديگري چهار آهوبودوروي ديگري چهار كاهوويا روي ديگري چهار سيني بود كه يكي باسه تاي ديگر فرق داشت ومثلا يكي از قوري ها دسته نداشت ويكي ازآهوها دم نداشت و.به همين طريق .ازتماي بچه هاخواست كه :صداي آهو كاهورا با صداي بلندفرياد كنند وبگويند : اخرآهو وكاهو ٌصداي اودارد وبعد گفت درنوشتن هم آخر آهو صداي (او )دارد ونيز:گفت آخر قوري وسيني هم صداي :(اي) داردودرموردنقشه هاي بعدي هم همين طورتوضيح داد ووقتي از همه ي بچه ها خواست كه در قوري ها چه فرقي مي بينندهمه ي افراداشتباه پاسخ دادند ووقتي ازمن پرسيد : شما بگو .گفتم :يكي از قوريها دسته ندارد ويكي از آهوهادم ندارد.پرسيد اسم شما چيست ؟با خجالت گفتم:محمد حسن.آقا معلم خطاب به همه ي بچه ها گفتّ براي آقا محمد حسن دست بزنيدوهمه دست زدندوبا لاخره نزديك ظهرگفت: برويد به خانه هاي تان وبعدازظهر ساعت 2- دوبار ه به كلاس بياييد وماهم عصر به كلاس آمديم وبعداز توضيحات معلم ساعت 4 به خانه باز گشتيم در حالي كه هيچ بچه اي هم گريه نكرده بود وهمگي هم از داشتن چنين معلم خوبي خوشحال بوديم ودر پوست خود از شادي نمي گنجيديم.وبه اينترتيب روز اول ودوهفته ي اول مادر مدرسه صرف آموزش از روي نقشه ها شد وتا درسفربعدي آقامعلم از شهر براي ماكتاب ودفتر وقلم آورد واولين كلمه اي كه به ما ياد داد :آب وبابا بودومن هم درسن دوازده سالگي به مدرسه پا نهادم و توانستم در طول يك سال مدرسه سه كلاس اول ودوم وسوم را بخوانم وسال بعد راهي كلاس چهارم در روستاي مجاوريعني خراشاد شوم. واكنون كه اين خاطرات رابراي شما خوبان بيان مي كنم 48 سال از آن تاريخ گذشته است واكنون بيش از چهل وبلاگ وبيش از 90 فتوبلاگ و آلبوم عكس در سايتهاي ايراني وجهاني ايجاد كرده ام و به نوشتن مشغولم مويد باشيد يادآن روز اول مدرسه وآن معلم دور از ديار  بخيرباد  .محمد بنده خداي تعالي---